Ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης, δημιουργός ανεπανάληπτων ταινιών με θέμα τη ζωή στα μαστιχοχώρια της Χίου, μεταξύ των οποίων το θρυλικό έργο «Το δέντρο που πληγώναμε», είναι ένας ευαίσθητος και μετρημένος καλλιτέχνης. Πιστεύει ότι οι ομορφιές του τόπου του δεν κρύβονται μόνο στις εικόνες και τις φωτογραφίες, αλλά στη σχέση των ανθρώπων μεταξύ τους και με τη φύση.

Σαν να πρόδιδα τα μυστικά μου

«Βρισκόμουν σε στιγμές αδυναμίας μόλις σκηνοθέτησα "Το δέντρο που πληγώναμε", ήταν σαν να πρόδιδα τα μυστικά μου. Ότι έχω να πω για το μαστίχι και τον σχίνο μπήκαν σ’ αυτή την ταινία, εκεί στροβιλίζονται όλα. Από πέντε χρονών μάς παίρνανε οι γονείς μας στα χωράφια και μας μαθαίνανε. Όταν γίναμε δέκα χρονών είχαμε μυηθεί, "κεντάγαμε" μόνοι μας τα δέντρα και ήμασταν έτοιμοι να αναλάβουμε τη δουλειά».

Ο Δήμος Αβδελιώδης περιγράφει ως εικαστική την ατμόσφαιρα που επικρατεί κάτω από τα μαστιχόδεντρα, έτσι όπως είναι χαμηλά και σχεδόν κολλημένα το ένα δίπλα στ’ άλλο: «Η διαδικασία καλλιέργειας και παραγωγής της μαστίχας είναι αλλιώτικη, έχω πάει και σε άλλα χωράφια με μηλιές και ελιές, δεν συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Σκύβουμε για να περνάμε κάτω από τα δέντρα, τα περιτριγυρίζουμε, τα περιεργαζόμαστε, βλέπουμε και το μαστίχι που λαμπυρίζει στους πληγωμένους κορμούς ή στο έδαφος. Όταν στις αρχές του καλοκαιριού πάμε να ετοιμάσουμε τα δέντρα και να καθαρίσουμε τον χώρο κάτω απ’ αυτά, βρίσκουμε λίγη μαστιχίτσα που έχει στάξει, την πιάνουμε με το χέρι μας και τη δοκιμάζουμε κιόλας. Την ίδια στιγμή φτάνουν στη μύτη μας και οι μυρωδιές από τα γύρω βότανα. Πρόκειται για μια διαρκή συμμετοχή όλων των αισθήσεων, μέσα σε μια ατμόσφαιρα εικαστική».  

Δεν υπάρχει τέλεια ταινία

Στην ερώτηση αν είναι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα των σκηνοθετικών εγχειρημάτων του, ο Δήμος Αβδελιώδης εξομολογείται: «Στη σκηνοθεσία έχουμε πάντα αποτυχίες για λόγους ηθικούς και οικονομικούς. Δεν μπορείς να αναλώσεις ολόκληρο το σύμπαν και να ξοδέψεις περιουσίες για να φτιάξεις μια σκηνή, όσο σπουδαία κι αν τη θεωρείς. Ακόμα και η διαχείριση του χρόνου έχει την ηθική της. Θεωρείς ότι δεν θα φτάσεις ποτέ στο τέλειο και κάνεις τις παραδοχές σου. Πάντως, για να κάνεις μια ταινία είναι σαν να πολεμάς στον Γρανικό ποταμό. Θέλεις ολόκληρα σχέδια και στρατηγικές».

Χαρακτηριστική είναι και η γνώμη του για τις σύγχρονες ταινίες χολιγουντιανού τύπου που μας κατακλύζουν: «Πρόκειται για ταινίες που δείχνουν συνεχώς φλογοβόλα να βγάζουν φωτιές. Αν υπήρχε ένας παγκόσμιος εισαγγελέας θα έπρεπε να επέμβει για να προστατεύσει τους θεατές και ιδιαίτερα τα παιδιά που τις βλέπουν».

O Δήμος Αβδελιώδης έμεινε συνειδητά έξω από τις σκηνοθετικές υπερβολές και γι' αυτό δεν ζει μόνο από τη σκηνοθεσία. Μετά από κάθε ταινία είναι σχεδόν χαμένος οικονομικά, αλλά από την άλλη πλευρά κερδίζει, επειδή η τέχνη τον απελευθερώνει από τις δουλείες του συστήματος και του επιτρέπει να βάζει μέσα απ' αυτή τους δικούς του κανόνες.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Πεντακάθαρο αρωματικό μαστίχι.

Το εξαιρετικής αρχιτεκτονικής μαστιχοχώρι Βέσσα.

---