Μέσα στον αχανή ελαιώνα του Αμαρίου, κοντά στο χωριουδάκι Αγία Παρασκευή, βρίσκεται ένα δίκλιτο εξωκλήσι αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος και τον Άγιο Ραφαήλ. Δύο φορές κάθε χρόνο, στις 6 Αυγούστου και την τρίτη ημέρα του Πάσχα, το επισκέπτονται οι κάτοικοι από τα γύρω χωριά για να το λειτουργήσουν και να του δώσουν ζωή.

Η γιορτή ξεκινάει με τη λειτουργία και την περιφορά της εικόνας γύρω από το εκκλησάκι. Μετά μοιράζουν άρτους και στη συνέχεια κάθονται να φάνε όλοι μαζί σαν μια οικογένεια κάτω από μια μεγάλη χαρουπιά.

Στο ξύλινο τραπέζι απλώνουν ζυμωτά ψωμιά, φρεσκοτηγανισμένα θαλασσινά, σαλάτες, φρούτα, τσικουδιές και κρασιά, που έχουν φέρει από τα σπίτια τους.

Δεν σερβίρουν φυσικά τυριά και κρέατα λόγω της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου. Οι ντοματοσαλάτες είναι γεμάτες με κρεμμύδια, ελιές και ντόπιο χρυσαφένιο λάδι.

Ούτε όργανα ούτε κασετόφωνα ακούγονται στο πανηγυράκι, μόνο οι φωνές των πιστών που σιγοτραγουδούν μαντινάδες και τα αμέτρητα τζιτζίκια του ελαιώνα που παίζουν τον ρόλο της χορωδίας.

Μετά τα τραγούδια πιάνουν τις πολιτικές συζητήσεις και περνούν από την κρησάρα τους επαγγελματίες πολιτικούς, την αχόρταγη Αθήνα που ρουφάει τους πόρους της υπαίθρου, τα ρουσφέτια και τα οργανωμένα συμφέροντα που διαφθείρουν τη χώρα, τα κανάλια της τηλεόρασης που σπέρνουν τον πανικό, τις φωτιές που απειλούν τον λατρεμένο ελαιώνα τους.

Προς το τέλος του τσιμπουσιού και αφού έχουν πιει κάμποσες ρακές, αρχίζουν να λένε ντόπια ανέκδοτα και να γελούν σαν τα μικρά παιδιά. Θυμάμαι μια αείμνηστη γιαγιά να απαγγέλει με πονηρό χαμόγελο ένα ποιηματάκι που περιέγραφε τη ζωή ενός ανθρώπου από τη στιγμή που γεννιέται μέχρι να γίνει 100 χρονών.

«Το παιδί όντε γεννάται, σαν τ’ οπωρικό λογάται / Ως τα 10 μεγαλώνει και τον κόσμο καμαρώνει / Στα 20 γλεντιστής και καλός ξεφαντωτής / Στα 30 ανθεί και δένει και το σπίτι κατασταίνει / Στα 40 παντρεμένος και νοικοκυρεμένος / Στα 50 για βουλή αν έχει κεφαλή καλή / Στα 60 γέρνει και καλά δεν βλέπει / Στα 70 καμπουριάζει και τη βέργα αναβαστά / Στα 80 δεν φελά μόνο το ψωμί χαλά / Στα 90 οι δικοί του τη βαριούνται τη ζωή του / Θεέ μου πάρε τον και γοργοξεβγαλέ τον / Να μην φτάξει τα 100 και δεν τον εβαστούμε πλιό».

Όσο πλησίαζε στα 100 χρόνια παρίστανε με μορφασμούς και κινήσεις των χεριών της μια σκεβρωμένη γριά που τα έχει μισοχαμένα και δεν καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω της, προκαλώντας τα κακαριστά γέλια των συγχωριανών της.

Με αυτό το ποιηματάκι έπεσε η αυλαία του μικρού πανηγυριού στο νοτιότερο σχεδόν σημείο της Ελλάδας, δίπλα στο Λυβικό πέλαγος.

Ήταν μια όμορφη χριστιανική γιορτή, πλάι σε έξυπνους και θυμόσοφους ανθρώπους, που θρησκεύονται και διασκεδάζουν ακόμα με απλούστατους τρόπους.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
Πηγή: www.greecewithin.com